درباره ی اعتصاب بزرگ کامیون داران و راننده گان کامیون

 

اعتصاب

اعتصاب راننده گان کامیون و کامیون داران که بسی دامنه تر و مستحکم تر از اعتصاب آن ها در سال 1397 است اکنون 10 روز است که ادامه یافته و به بیش از140 شهر گسترش یافته است. اتحادیه ی کامیون داران و راننده گان کامیون گفته اند تا رسیدن به خواست های خود اعتصاب را ادامه خواهند داد. این اعتصاب به نیسان داران و راننده گان تانکرها و برخی بخش های دیگر حمل و نقل گسترش یافته است و این امکان که در صورت تداوم گروه هایی بیشتر از شاغلین در حمل و نقل جاده ای و شهری را درگیر کند وجود دارد.

پشتیبانی از اعتصاب

تشکل های کارگری موجود، شورای کارگران پیمانی نفت و سندیکاهای شرکت واحد و نیشکر هفت تپه و همچنین شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان، پرستاران، بازنشستگان، مبارزان و زندانیان سیاسی و هنرمندان متعهد کشور و بسیاری از سازمان ها و گروه های دیگر... همه و همه از اعتصاب  پشتیبانی کرده اند. این گونه همبستگی ها صنفی و سیاسی در دو دهه ی اخیر کم سابقه بوده است و نشانگر رشد اتحاد لایه ها و طبقات گوناگون خلق است.

شکل های سرکوب اعتصاب کننده گان به وسیله ی حکومت 

تقابل حکومت با اعتصاب شکل های گوناگون داشته است که مهم ترین آنها عبارتند از:

 وعده و وعیده های دروغین، عقب نشینی تاکتیکی و به عقب انداختن سه نرخی کردن گازوئیل، ضرب و شتم و بازداشت حداقل بیست نفر از راننده گان مبارز به جرم تبلیغ برای گسترش اعتصاب و مبارزه با اعتصاب شکنان، توطئه های درون اعتصاب راه انداختن به وسیله ی سازمان های اطلاعاتی و امنیتی،  استفاده از ناوگان حمل و نقل سپاه برای شکستن اعتصاب، تخریب رانندگان در انظار مردم و ایجاد اختلاف بین گروه ها و طبقات دیگر با راننده گان و کامیون داران و به یک باره مدافع کشاورزان زحمتکش شدن که مثلا بار کشاورزان روی زمین مانده است و تبلیغاتی مانند این که مثلا کامیون داران به دنبال قاچاق سوخت به کشورهای همجوار هستند و ... این تقابل تا کنون نتوانسته مانع از تداوم اعتصاب شود.

 در مورد سرکوب راننده گان می توان به این هم اشاره کرد که به دلیل ویژگی کارشان، سرکوب بسیار سخت است. راننده گان انفرادی کار می کنند و در نقطه ی واحدی در کارخانه و کارگاه و اداره و بازار معینی نیستند( و به همین دلیل کار سیاسی کمونیستی میان راننده گان کارگر بسیار مشکل است و عموما از طریق سندیکاها و اتحادیه های منطقه ای و سراسری شدنی است) و در سراسر کشور هستند و اکنون هم عموما در پایانه ها پخش اند. از این رو لشکرکشی برای حکومت به آن شکل امکان پذیر نیست که مثلا در مورد یک کارخانه که کارگران اعتصابی در آن گرد می آیند، امکان پذیر است. در عین حال حمل و نقل یک رشته ی کلیدی و واسطه ی رساندن موادخام و کالاهای نیمه ساخته به بخش تولید و در عین حال کالاهای تولید شده به بخش توزیع و برای مصرف است و بنابراین اخلال در آن بیشتر بخش ها را عاطل و باطل می کند و اقتصاد را می خواباند. ضرباتی که اعتصاب در این رشته به حکومت وارد می کند هولناک است و از این رو به همین دلیل اقتصادی و نیز به دلایل سیاسی، در صورت گسترش و تداوم اعتصاب و ایستاده گی اعتصاب کننده گان به روی خواست های خود به احتمال حکومت ناچار خواهد شد تا حدودی با اعتصاب کننده گان کنونی مدارا کند و کنار آید.   

خواست های اقتصادی- صنفی و مساله ی امکان سرایت اعتصاب به دیگر بخش ها

خواست های راننده گان کامیون و کامیون داران خواست هایی اقتصادی و اعتصاب صنفی و در چارچوب مبارزات اقتصادی توده ها با حکومت  دزدان و غارتگران است. در اعتصاب های صنفی عموما لایه های طبقات گوناگون، کارگران، خرده بورژوازی تهیدست و میانه و مرفه و سرمایه دار کوچک( از کارگران و کشاورزان و کسبه و تولید کننده گان کوچک مانند نانوایان گرفته تا صنف هایی مانند فروشندگان گوشی و طلا فروشان و دامداری ها و غیره) منافع اقتصادی خاص رشته و یا صنف و گروه خویش را دارند. در این گونه اعتصاب ها به دلیل ویژگی های خاص رشته و صنف و در صورتی که خواست های اصلی ویژه ی خود رشته و صنف باشد، پشتیبانی ها اگر صورت بگیرد بیشتر در حد بیانیه و اعلام پشتیبانی است و نه به پشتیبانی از اعتصاب دست به اعتصاب زدن. تا کنون گسترش اعتصاب، رشته ای یعنی محدود به حمل و نقل بوده است.

 با این حال، در صورتی که خواست های اصلی تا حدودی جنبه ی عمومیت پیدا کند و مثلا اعتراض به سیاستی اقتصادی باشد که نه تنها شامل یک صنف و یا رشته بلکه مستقیما صنف ها و رشته های دیگری را نیز در بر گیرد و یا حکومت دست به سرکوب کارگران و زحمتکشان و  اعتصاب کننده گان به شکلی بزند که در آن شرایط ، جامعه نتواند آن را تحمل کند آن گاه ممکن است که دیگر طبقات و گروه ها و لایه ها به پشتیبانی از آن دست به اعتصاب زنند و در عین حال خواست های خود را مستقلا طرح کنند.

و بالاخره در صورتی که ما در شرایط ورود به یک دوره ی انقلابی مانند دوره 56- 57 باشیم اعتصاب های صنفی حالت سرایت گونه داشته و از یک صنف به صنف دیگر و از یک رشته به رشته ی دیگر گسترش پیدا می کند.

لایه های درون اعتصاب کننده گان

 چنان که در اعلامیه پیشین خود نوشتیم اعتصاب کامیون داران و راننده گان کامیون اعتصاب بخش هایی از یک طبقه ی واحد نبوده بلکه اعتصاب کننده گان به طبقات متفاوتی از طبقه ی کارگر گرفته( راننده ای که برای شرکت ها و یا  دیگر صاحبان ماشین کار می کند و شاگرد راننده که در تمامی کامیون ها باید وجود داشته باشند و لایه ی گسترده ای هستند) تا سرمایه دار کوچک تعلق دارند. در این طیف آنها که کامیونی از خود دارند بیش از بقیه هستند؛ یعنی لایه های که به طبقات میانی از تهیدست تا مرفه تعلق دارند. این اعتصاب بر مبنای منافع مشترک تمامی این لایه ها - با توجه به کم و زیاد بودن نتایج آن برای هر لایه - صورت گرفته است. وجه عمده ی کنونی اعتصاب اتحاد همه این لایه ها مقابل حکومت است. یعنی در اینجا حکومت کارفرما و سرمایه دار بزرگ است و نه مثلا فردی یا شرکتی که صاحب یک یا چندین و چند دستگاه کامیون و تریلی است.

به این هم اشاره کنیم که تضادهای درون این صنف فراوان و پیچیده است و از تضادهای کوچک میان کارگران و خرده بورژوازی میانه و مرفه آغاز می گردد و به تضادهای کارگران با سرمایه داران کشیده می شود. در عین حال تضادهای ریز و درشت میان  خرده بورژوازی تهیدست و میانی و مرفه با یکدیگر و نیز همه از یک سو با سرمایه داران کوچک و متوسط و این همه از یک سو و حکومت دزدان و غارتگران جمهوری اسلامی از سوی دیگر وجود دارد.

شرایط کنونی

 شرایط کنونی بسیار ویژه است. خلق ما به تازه گی خیزش بزرگ«زن، زندگی، آزادی» را پشت سر گذاشته است که خطوط تحولی همه جانبه و عمیق را در وجوه زندگی وی و به ویژه وجوه فرهنگی به وجود آورده است. همان گونه که جنبش های پیش از دی ماه 96(از 1376 به این سو) و پس از آن را می توان به جنبش دوران اصلاح طلبان و دوران پس از اصلاح طلبان تقسیم کرد، جنبش ها را پس از«خیزش مهسا» می توان از جهت فرهنگی( و در راس شان پوشش) و نیز تا حدودی سیاسی و مبارزه با سیاست های حکومت در این زمینه ها، به پیش و پس از آن تقسیم کرد. یکی از مهم ترین نشانه های این تحول در زمینه ی پیشرفت مبارزات زنان با حکومت در عرصه ی پوشش آزاد است. وضع به گونه ای است که اکنون دیگر نه زنان به گذشته بازمی گردند و نه حکومت توان دارد آن گونه که آنان را در گذشته سرکوب می کرد اکنون نیز سرکوب کند و آنها را به پس بازگرداند.

 از سوی دیگر این جنبش و اشکال سرکوب آن و نیز سیاست های اقتصادی حکام که توده ها را به فلاکت بیشتر کشانده است، کینه و نفرت بیش از پیش توده ها از حکومت ولایت فقیه خامنه ای و سران سپاه را دامن زده و موجب آن شده که برای سرنگونی اش روز شماری و بلکه لحظه شماری کنند.

 این شرایط عمومی اقتصادی و سیاسی و فرهنگی وضعی به وجود آورده که اذهان بخش های پیشرو هر طبقه و گروه و لایه و بسیاری از توده ها را متوجه هر گونه تحرک و اعتراض و اعتصاب و جنبشی در جامعه کرده است. وضع به گونه ای است که هر گونه حرکت و جنبش و اعتراض و اعتصاب با توجه به پیشینه ی سه دهه ای مبارزات جانانه ی توده ها با حکومت و نیز تجارب انقلاب 57- 60، امید به گسترش آن را در دل های اکثریت توده ها، کارگران، کشاورزان، لایه های طبقات میانی و نیز بخش هایی از سرمایه داران(کوچک و متوسط ملی که زیر ستم هستند) ایجاد می کند و هر طبقه و گروهی به نسبت آگاهی خویش از مجموع اوضاع تلاش می کند که سهمی در پایداری و گسترش و تداوم آن مبارزه تا پیروزی داشته باشد.

در مورد اعتصاب ها، مهم ترین آنها که تا کنون مورد پشتیبانی کشوری و یا منطقه ای و شهری قرار گرفته اند اعتصاب های بزرگ کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، نیشکر هفت تپه، شرکت های هپکو و آذرآب اراک، فولاد اهواز، کارگران پیمانی و رسمی نفت، فرهنگیان و پرستاران، مبارزات کشاورزان اصفهان و اکنون کامیون داران و راننده گان کامیون بوده است. این پشتیبانی ها در مورد اعتصاب جاری راننده گان گسترده تر و بسیار بیش از پیش شده است.

 مساله ی امکان تبدیل اعتصابات صنفی و رشته ای به سراسری و اقتصادی به سیاسی

 این چنین امید و پشتیبانی هایی ضروری است و یاری بسیار به شور و شوق و امید اعتصاب کننده گان و ایستاده گی و پایداری هر اعتصاب کننده می کند و در عین حال امکان اتحاد میان طبقات و لایه های گوناگون و شکل گیری یک اتحاد سراسری طبقات خلقی را افزایش می دهد.

افزون بر این ها شرایط به گونه ای است که هر آن احتمال آن می رود که یک اعتصاب مهم همچون همین اعتصاب کامیون داران و راننده گان کامیون، حلقه ی کلیدی ورود به اعتصاب های سراسری طبقه ی کارگر و دیگر طبقات و اعتصاب های سیاسی گردد.

تفاوت شرایط کنونی تکامل مبارزات اقتصادی با شرایط انقلاب 57

 این میان مساله ای که باید آن را هم در نظر داشت این است که شرایط کنونی تکامل انقلاب دموکراتیک ایران با شرایط تکامل آن در 1356- 1357متفاوت است. در آن دوران مبارزات حدود یک سال طول کشید تا حکومت سرنگون شد و البته جز مبارزات توده ها عوامل داخلی و خارجی دیگری نیز در این سرنگونی درگیر بودند، اما اگر نگاهی به تاریخ مبارزات کنونی بیندازیم می بینیم که این مبارزات در اشکال بسیار گوناگونی از دهه ی هفتاد آغاز شده و تا کنون یعنی سه دهه ادامه یافته است و حداقل در یک دهه ی اخیر در جنبش ها و خیزش ها شعار سرنگونی حکومت داده شده است. از این رو ممکن است که شرایط به گونه ی آن انقلاب پیش نرود و هر اعتصاب، به ویژه اعتصاب های صنفی و اقتصادی به سرعت اعتصاب های آن دوران، سراسری و همگانی و سیاسی نشود.

برخی از دلایل امکان تبدیل نشدن سریع اعتصاب ها به اعتصاب های سراسری و سیاسی

جنبه ی ای دیگر از مساله این است که به دلیل همین اوضاع هولناک اقتصادی و سیاسی از یک سو کارگران و زحمتکشانی و دیگر لایه ها که می خواهند اعتصاب کنند، محظوراتی دارند( نبود پول برای خرجی، اخراج و بیکار شدن، پلمپ کردن درب مغازه  ...) و از سوی دیگر به دلیل اوضاع سیاسی اختناق و سرکوب، سازمان های صنفی و سیاسی طبقات در داخل، حداقل به حد  نیاز برای چنین اوضاعی، وجود ندارند تا بتوانند به صورتی آگاهانه و با برنامه اتحاد مورد نیاز بین کارگران و زحمتکشان رشته های گوناگون را سامان دهند و شرایط تحقق یک اعتصاب سراسری را به وجود آورند.

این دو مساله در کنار مسائل دیگر، مانع از همراهی سریع جنبش ها و اعتراض ها و اعتصاب ها می گردد و تحقق چنین امری را- حداقل بر مبنای آن چه تا کنون دیده شده است - به یک فرایند زمان بر تبدیل می کند. در نظر گرفتن این نکات به همه ی ما یاری می کند که در صورت پایان اعتصاب و همگانی نشدن آن، امکان تاثیر ناامید کننده ی آن را با توجه به انتظاری که از آن می رفت، خنثی کنیم.

بر چنین مبنایی دیدگاه و سیاست ما باید این باشد که در حالی که از هر گونه حرکت و جنبش و اعتراض و اعتصاب پشتیبانی کنیم، تا هر اعتصاب کننده احساس کند که مورد پشتیبانی است و تا آنجا که امکان دارد ایستاده گی کند و به پیروزی برسد،  در عین حال توجه داشته باشیم که این اعتصاب در عین این که می تواند جرقه را بزند و جنبش خلق ما را وارد مرحله ی تازه ای کند( و ما نمی دانیم که چنین جرقه ای را خواهد زد و یا خیر)، در عین حال می تواند به پایان رسد و وضع تا حدودی به اوضاع «عادی» که وضع عادی پیشین نخواهد بود برگردد. امر پایان یافتن اعتصاب می تواند در صورت عقب نشینی های تاکتیکی حکومت و یا دیگر شکل های تقابل با اعتصاب از جانب حکومت به وجود آید.

در شرایط کنونی جنبش ها به عقب بر نمی گردند

با توجه به اوضاع جاری کشور و مسائل فراوان و حل ناشده از بحران اقتصادی و تورم و گرانی گرفته تا نبود آب و برق و گاز و فشارها و اختناق و سرکوب سیاسی و فرهنگی و تداوم آنها، روشن است که اشکال حرکت و جنبش و اعتراض و اعتصاب ها در مرحله ی کنونی به طور کلی به عقب باز نمی گردند، بلکه به پیش و به سوی هر چه گسترده تر شدن، هر چه همگانی شدن و هر چه شدیدتر شدن می روند. اعتصاب کامیون داران و راننده گان کامیون اگر جرقه را نزند و آغازگر و حلقه ی انتقال نگردد اما به احتمال زیاد طلایه دار مرحله ی تبدیل و انتقال خواهد بود.

 

پر توان باد اعتصاب کامیون داران و راننده گان کامیون

درود بر توده ها و تشکل ها و پیشروان مبارزی که پشتیبان اعتصاب کننده گان هستند

مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

 

گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران

10 خرداد 1404