نقش جنایتکارانه ی سپاه در فاجعه ی بندرعباس

 

مردمی که به دنبال مفقودین می گردند!

اکنون حدود یک هفته از فاجعه ی بندرعباس  می گذرد. آتش گویا به تازه گی خاموش شده و سپاه و ستاد بحران نیز هر چه خواسته اند کرده اند و اکنون بساط شان را جمع کرده و رفته اند و توده ی مردم باقی مانده اند و جانباحته گان و نیز مجروجین و مفقودین و خسارت دیده ها که کسی پاسخگویشان نیست.

جانباخته گان و مفقودین و پنهان کردن حقایق از سوی سپاه و حکومت

در مورد جان باختگان آنچه از ظواهر انفجار و فیلم هایی که اخیرا از وضعیت سوله های منفجر شده انتشار یافته بر می آید این است که تعداد بسیار بیشتر از آماری است که تا کنون اعلام شده و به احتمال باید مرزهای پانصد و بیش از آن را در نوردیده باشد.

مفقودین نیز بسیار زیادند. کار کثیفی که سپاه انجام داده این است که تمامی دوربین ها را جمع کرده و محوطه را گذاشته تا خانواده ها و بستگان جان باخته گان و مفقودین که تعداد آنها زیاد است اثری از آنها پیدا کرده و سپس آن را ارائه کرده تا شناسایی گردند.

یکی از گمانه ها در مورد مفقودین می تواند این باشد که شاید سپاه بسیاری از آثار جرم یعنی آنچه از بدن ها باقی مانده بوده است را به اشکالی نابود کرده است تا که شاید ابعاد فاجعه کوچک تر نمود یافته و تعداد واقعی جانباخته گان به دست نیاید. مثلا در برخی خبرها آمده است که در یک کانتینر سوخته، 19 جسد یافت شده است.

99 درصد جانباخته گان و مفقودین و مجروحین کارگر هستند

اخبار در عین حال حاکی است که 99 درصد جان باخته گان و مفقودین و مجروحین کارگران شاغل در بندر، بارانداز، تخلیه، بارگیری و حمل و نقل و همچنین راننده گان تریلی ها بوده اند. در عین حال حال بخشی از مجروجبن که طبق اخباراعلام شده بیش از هزار و دویست نفر هستند خوب نیست. صحبت کردن از امکاناتی که حکومت برای این مجروحین فراهم کرده است مضحکه ی خاص و عام است.

جز این ها بخش هایی از کارگران شاغل به دلیل شرایط اضطراری نگران پرداخت نشدن حقوق های پیشین خود و یا تاخیر در پرداخت ها هستند. بخش هایی نیز نگران وضعیتی هستند که به دلیل وقفه در ورود کشتی ها و یا کاهش فعالیت شرکت ها کار خود را از دست بدهند. وضع خسارت دیده ها نیز در پرده ی ابهام است.

اتحاد توده ها و شریک شدن شان در غم و شادی یکدیگر

در منطقه و در بخش هایی از کشور همدردی با خانواده های جانباخته گان کماکان ادامه دارد. هر چه تضاد توده ها با حکومت گسترده تر و شدیدتر می گردد و شکاف بین آنها با حکومت بیشتر می گردد، آنها به یکدیگر نزدیک تر شده و در غم و شادی یکدیگر بیشتر شریک می گردند. سوگ های مشترک و همدردی با مردم بندر عباس نشان های آشکاری از اتحاد توده ها و یک صدا شدن آنها در ایران دارد.

این یک وجه از تکامل تضادها و مبارزه ی طبقاتی در جامعه است. وجه دیگر آن بروز این اتحاد توده ها در مبارزات شدیدترشان با خامنه ای و شرکای پاسدارش می باشد. وقایعی از این دست خواه تصادفی بوده باشند و خواه عمدی در هر صورت خشم و نفرت توده ها را نسبت به حکومت خامنه و شرکا افزایش خواهد داد و حتی اگر به سرعت واکنشی نشان ندهند در مبارزات آتی شان بازتاب خواهد یافت.

واقعه ی انفجار و تصادفی و یا عمدی بودن آن

در مورد علت واقعه ی انفجار می توان دو وجه تصادفی و یا عمدی بودن را برشمرد:

تصادفی بودن انفجار

نخست این که این واقعه به صورتی خود به خود و تصادفی صورت گرفته است. در این صورت این جنایتی هولناک است که متهم اصلی آن سپاه پاسداران می باشد که کانتینری حاوی موادی قابل اشتعال را که کاربرد نظامی داشته و برای سوخت موشک های دوربرد به کار می رفته است( سدیم پرکلرات یکی از ترکیب های اصلی سوخت جامد موشک) را در کنار بارهای عادی و در منطقه ای قرار داده که بارهای معمولی  قرار داده می شدند. طبق گفته های مسئولان گمرک این باری مجهول و بدون اظهار نامه گمرکی بوده و بدون اطلاع گمرک در بارهای عادی قرار داده شده است.

 سپاه البته با گفتن دروغ بزرگی به این شکل که مواد منفجر شده مواد شیمیایی مورد نیاز در کشاورزی بوده و ربطی به امور نظامی نداشته طبق معمول از زیر بار مسئولیت خود شانه خالی کرده است و در عوض در پی پاکسازی آثار جنایت خویش و «عادی سازی» امور بوده است. کاری که از سران جنایتکار سپاه غریب نمی نماید.

سپاهی که به هواپیمای مسافربری موشک می زند و انکار می کند، برایش بسیار عادی است که از جرمی که مرتکب شده و عجالتا آثار آن را از بین برده، سلب مسئولیت کرده و واقعه را آن گونه که به نفع خویش و باند خامنه ای می داند تعریف کند. آنچه به نظر می رسد این است که سپاه با جمع آوری دوربین ها شرایطی را که می توانست علت واقعه را مشخص کند به ابهام کشانده است.

با این حال تضادهای میان باندها و گروه های درون حکومت به قدری گسترده و شدید شده است که پنهان کاری هایی از این دست مشکل سپاه را حل نخواهد کرد. از یک سو این ها پنهان می کنند، از سوی دیگر همچون همین واقعه، عده ای و بخش ها و نهادهایی مستقیم یا غیرمستقیم افشاگری کرده و پته ی اینان را روی آب می ریزند.   

عمدی بودن انفجار

وجه دوم این است که اگر این واقعه تصادفی نبوده باشد که با توجه به این که یک انفجار نبوده و دو انفجار دیگر نیز در آن واحد در منطقه رخ داده است، امکان آن دور از ذهن نیست، آنگاه پرسش این است که چه گروهی( داخلی و یا خارجی) و یا کشوری آن را انجام داده است.

به احتمال سپاه و نیروهای اطلاعاتی که دوربین ها را در اختیار خود گرفته اند می توانند به علل این انفجار و در صورتی که عاملی داخلی و یا خارجی مسبب آن بوده اند پی برده باشند اما حاضر نبوده و نیستند که آن را اعلام کنند. در صورتی که داخلی باشد عوامل آن یا نفوذی ها هستند و یا بخش هایی از خود حکومت. اما در صورتی که خارجی باشند شک و ظن به سوی دولت صهیونیستی اسرائیل و دولت ترامپ است.

شک و ظن نسبت به اسرائیل با توجه به انجام مذاکرات بین خامنه ای و ترامپ است. به تعویق افتادن مذاکرات تا زمان ناروشن نیز آن را تقویت می کند. تا اینجا به تعویق افتادن مذاکرات گویا به مسائلی ارتباط داشته که به خود مذاکرات و خواست های آمریکا مربوط هستند. در مورد جمهوری اسلامی نیز مسئولین امور گفته اند که آمریکا از یک سو از ما می خواهد مذاکره کنیم و از سوی دیگر ما را زیر فشار قرار می دهد و تحریم ها را بیشتر می کند. اما در مورد خواست تعویق از جانب جمهوری اسلامی این گمان نیز می تواند وجود داشته باشد که انفجار در بندر رجایی شهر نیز در آن دخالت داشته باشد.

 اگر چنین باشد آنگاه روشن است که سپاه و خامنه ای از ترس این که مجبور به پاسخ باشند آن را بیان نمی کنند.

به طور کلی چه این واقعه تصادفی و چه اینکه عمدی در کار بوده و عاملینی داشته باشد انگشت اتهام اصلی متوجه سران سپاه پاسداران است. اگر سران سپاه از سپر مردم و امور مردم برای نقل و انتقالات نظامی خود استفاده نمی کرد این اتقاق نمی افتاد. سران سپاه جنایت کارند و باید محاکمه شوند.

توده ها حق دارند بدانند

در مورد توده ها باید گفت که توده ها حق دارند چگونگی  به وجود آمدن این واقعه را بدانند. خواه تصادفی و خواه عمدی بوده باشد. 

اگر عاملینی داشته و به ویژه اگر این عاملین دولت صهیونیستی اسرائیل و امپریالیسم آمریکا بوده باشند توده ها حق دارند و باید آن را بدانند.

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

13 اردیبهشت 1404